Nou ja… zo verborgen is die schat nu ook weer niet.
Ik kom al 14 jaar in Alanya, Turkije en ik herinner me dat eerste jaar nog zo goed. Ook al was Alanya al best een grote stad toch zat mijn hotel aan de rand van de stad (Oba) en was er niks anders dan woestijn om ons heen. Een grote zandvlakte waar een weg doorheen liep. Alles was zo simpel, voor mijn gevoel gingen we echt weer terug in de tijd. Totdat je daadwerkelijk in het centrum van Alanya kwam, daar bruiste het van de energie, waren er veel winkels, restaurantjes, barretjes en alles was tot laat in de avond/nacht open. De mensen waren open en vriendelijk, iedereen wilde wel een praatje maken met je.
Ik werd op slag verliefd op de stad. En nadat ik na een paar maanden weer terug kwam wist ik het zeker, dit voelt als een 2de thuisbasis. Elk jaar kwam ik weer terug, soms wel meerdere keren in een jaar. Ik zag de stad groeien, het toerisme werd steeds meer. Een aantal van mijn vrienden die ik daar had leren kennen begon ik als familie te zien. Het voelt nog steeds als familie. Ik heb uiteraard veel excursies gedaan in de loop der jaren. En tegenwoordig voel ik me dan ook geen toerist meer. Als ik weer in Alanya ben, dan ben ik weer thuis…
Nu ik al een tijdje met fotografie bezig ben wilde ik dit jaar eens andere foto’s maken, echte foto’s. De zon/zee/strand/uitgaan foto’s zie je overal. En na al die jaren is dat ook vrij normaal geworden voor mij. Ik wilde eigenlijk weer even terug gaan naar daar waar het begonnen is voor mij. Niet de exacte plek (want dat is vol gebouwd inmiddels) maar wel naar dat gevoel wat ik had toen ik voor het eerst in Alanya kwam. Ik had thuis al een beetje research gedaan en eenmaal in Alanya aangekomen nogmaals navraag gedaan naar een plek waar ik online foto’s van had gezien. Tophane heet het en ik word halverwege de berg op gestuurd. Makkelijk te bereiken met een taxi maar ik ben eigenwijs en besluit lopend te gaan. Je weet immers nooit wat je onderweg tegenkomt.
Onderweg zie ik nog verschillende verkeersborden richting Tophane staan. Mijn nieuwsgierigheid groeit want deze plek is duidelijk zeer bekend bij de locale bevolking en toch kende ik het nog niet. De toeristen zie je ook niet meer, die blijven allemaal bij de haven plakken. Eenmaal op de juiste plek aangekomen kijk ik mijn ogen uit. Ik blijf een paar seconden staan en laat al mijn gevoelens even los. Omringd door oude stadsmuren en een oude poort treed ik Tophane binnen. Alles is anders, voelt anders, precies dat waar ik op had gehoopt.
Er lopen wel wat personen rond maar het is er rustig. Ik zie nog wel een hotel, een klein terrasje waar wat mensen zitten, een paar oude huizen en een moskee. Naarmate ik verder loop krijg ik steeds meer dat gevoel terug zoals ik dat had die eerste paar keren dat ik in Alanya kwam. De eenvoud, de vriendelijkheid van de mensen en het drukke centrum van Alanya op de achtergrond.
Ik loop steeds verder omhoog. De wegen worden moeilijker te begaan en ik kom steeds minder huizen tegen. Het uitzicht is echt prachtig. De muren gaan nog veel verder de berg op maar met 40°C houd ik het voor gezien. Op aanwijzingen van een man die daar loopt moet ik nog een klein stukje rechtdoor lopen en dan gaat er vanzelf weer een pad naar beneden. Eenmaal op dat punt aangekomen ben ik een beetje verbaasd want het lijkt wel een jungle. Is dit echt de goede weg? Ik volg mijn gevoel en loop inderdaad via dat ‘pad’ naar beneden, tussen 2 huizen door en ik ben weer midden in Tophane…
Langzaam loop ik Tophane weer uit en loop ik richting mijn hotel dat midden in het centrum van Alanya ligt. En naarmate ik verder de berg af loop besef ik ineens dat ik een immens gevoel van trots heb, trots op mezelf. Langzaam gaat de zon onder, er rijdt heel af en toe een auto aan mij voorbij. In een van de huizen om mij heen klopt iemand een mat over het balkon uit. Ik zie een klein winkeltje en haal daar wat te drinken. Weet je, zo slecht is het leven nog niet. Je moet gewoon af en toe even een stapje terug doen (of juist net dat ene stapje verder) om al dat moois om ons heen te zien…
